باید و نباید مسئله «من» نیست. واقعیت همیشه زورمند بوده و خواهد بود.واقعیت بیرون انسان را«باید نباید» باران می کند و البته همواره و همواره طمع فتح درون=قلوب را دارد . اما مینوی انسان و درون انسان و بهشت برین انسان با نیروی گوهری خود حقوق خود را نظاره می کند. قدرت سیاسی خود را عطا کننده کرامت انسانی می داند اما انسان کرامت خود را از جایی و چیزی و امری جز خود نمی داند.این جدال در فتح قلوب و مسخ انسان تمامی ندارد.و حیات و تداوم هویت ملت ها به آن است که در این جدال قدرت سیاسی هرگز به تمامی پیروز نشود و اگر چنان شود آن ملت از صحنه گیتی حذف و تنها نامی در تاریخ خواهد شد.
