فربه کردن مفاهیم و اندیشه ها در قصه های ناکجایی از اصول فرهنگ ماست.انسان در ناکجا تعریف می شود تا دست نیافتنی و غیر قابل تصرف گردد. مولوی این بیان را در دیوان شمس اینگونه به تصویر می کشد:
ما ز بالاییم و بالا می رویم
ما ز دریاییم و دریا می رویم
ما از آن جا و از این جا نیستیم
ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می رویم
